Warszawa, 8 lipca 2003

Stanowisko Stowarzyszenia „Polska Federacja Producentów Żywności”
odnośnie
ustawy o zmianie ustawy o towarach paczkowanych

• Zmiana 4 dotycząca art. 10 – po słowach “przez importera dokumentacji” proponujemy dodać “lub deklaracji dostawcy”. Uważamy, że takie rozwiązanie zapewni umieszczenie odpowiedzialności po stronie producenta za posiadanie odpowiedniego systemu.

• Zmiana 8 dotycząca art. 16

• Podpunkt a – proponujemy wykreślić. PFPŻ jest zdania, że w akcie prawnym nie powinny być zawarte szczegółowe wymagania dotyczące opisu systemu funkcjonującego u producenta/ paczkującego.
• Podpunkt b – spośród uchylanych ustępów prosimy o pozostawienie ust. 3. Uważamy, że paczkujący powinien mieć prawo prosić o potwierdzenie, że przedstawiony system jest zgodny z ustawą.

• Zmiana 16 dotycząca art. 29 – proponujemy, aby przy pierwszym stwierdzeniu braku rzetelności deklaracji, paczkujący lub wprowadzający do obrotu podlegał karze w dotychczasowej wysokości. Natomiast kara może być podwyższona, w wypadku ponownego stwierdzenia nierzetelności.

Ponadto pragniemy zgłosić następujące uwagi do treści obowiązującej ustawy z dn. 6 września 2001 r. o towarach paczkowanych, z prośbą o uwzględnienie ich w treści zmiany ustawy.

• Art. 1 – Zakres ustawy nie jest jasno sprecyzowany, tzn. jakich dotyczy produktów, oraz w jakim zakresie dotyczy wyrobów nie oznakowanych symbolem “e”. Naszym zdaniem należy dodać, że oznaczanie symbolem “e” ma charakter nieobligatoryjny. W “Wyjaśnieniach Komisji do Spraw Towarów Paczkowanych, dotyczących niektórych aspektów ustawy z dn. 6 września 2001 roku o towarach paczkowanych”, umieszczonych na stronie internetowej Głównego Urzędu Miar, zawarta jest informacja, że ustawa dotyczy również produktów paczkowanych nie oznakowanych znakiem “e”. Informacja ta powinna być podana w ustawie lub innym dokumencie o statusie aktu prawnego, co jednoznacznie określi jej status, znaczenie i zwiększy dostępność informacji dla podmiotów gospodarczych.

• Art. 2 – Budzi zastrzeżenia definicja partii produkcyjnej – różniąca się od występującej w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 16.12.2002 w sprawie znakowania środków spożywczych i dozwolonych substancji dodatkowych. Sformułowanie “w tym samym czasie” jest niejasne. Zastosowanie niejednoznacznych definicji powoduje dezorientację przedsiębiorców i umożliwia urzędnikom swobodę interpretacji.

• Art. 3.1 i 3.2 – Nie jest jasne czy wymagania zawarte w tym artykule dotyczą wyłącznie opakowań oznakowanych znakiem “e”. Właściwe sformułowanie art. 1 zagwarantuje czytelność art. 3.

• Art. 4 – Ze względu na złożoność systemu oficjalnej kontroli, uważamy, że wymaga on ujęcia (delegacji) w odpowiednim rozporządzeniu wykonawczym, w którym będą szczegółowo określone kompetencje organów administracji miar.

• Art. 7 – Podawanie informacji dotyczącej paczkującego stanowi dodatkowe wymaganie w porównaniu z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 16.12.2002 w sprawie znakowania środków spożywczych i dozwolonych substancji dodatkowych. Zdaniem PFPŻ zamieszczanie dodatkowego adresu oprócz adresu wprowadzającego do obrotu, nie jest uzasadnione w sytuacji przejęcia przez producenta odpowiedzialności za produkt. Może ono także powodować dezorientację konsumenta. Nie ma takiego wymagania w krajach UE. W Dyrektywie Rady 76/211/EWG dotyczącej produktów paczkowanych, w załączniku 1 p. 3.2. zawarto wymaganie podawania na opakowaniach towarów paczkowanych "znaku lub napisu umożliwiającego właściwym służbom identyfikację paczkującego lub osoby odpowiedzialnej za pakowanie, bądź importera prowadzącego działalność gospodarcza na terytorium Wspólnoty.". Podobne brzmienie ma analogiczny punkt Dyrektywy Rady 75/106/EWG dotyczącej płynnych produktów paczkowanych (oficjalne zweryfikowane tłumaczenie cytowanych Dyrektyw zostało wykonane przez Urząd Komitetu Integracji Europejskiej). Dlatego na opakowaniach towarów paczkowanych znajdujących się w obrocie na terenie Unii Europejskiej zazwyczaj umieszcza się oznaczenie wyłącznie podmiotu wprowadzającego produkt do obrotu handlowego, czyli podmiotu ponoszącego całkowitą odpowiedzialność za produkt, co zostało dokładnie określone odrębnymi przepisami.

• Art. 8.2 i 17.3 – Przepis nie zezwala jednoznacznie na stosowanie własnych, “operacyjnych” metod kontroli. Z praktycznego punktu widzenia nie jest możliwe rutynowe stosowanie metody referencyjnej na skalę wysokowydajnych linii produkcyjnych. Służą do tego metody operacyjne dostosowane do specyfiki zakładu. Natomiast metody referencyjne służą do potwierdzania skuteczności systemu, w związku z czym są rzadziej stosowane.

• Art. 12 i 16 – Wątpliwości budzi różna długość okresu przeznaczonego na dokonanie zgłoszenia (30 i 60 dni)
  
• Art. 15.3 – Sformułowanie “znaków podobnych” jest niejasne, szczególnie w sytuacji, gdy wzór graficzny podany w załączniku 3 posiada nieczytelne oznaczenia. Naszym zdaniem należy dokładnie określić wymagane proporcje znaku graficznego.