Uważa się, że dzienne spożycie błonnika w krajach europejskich, w tym w Polsce, jest znacznie poniżej zalecanego poziomu tj. ok. 35 – 40 g.

Błonnik może występować w żywności jako jej naturalny składnik, głownie w zbożach, owocach i warzywach, bywa także często wprowadzany do produktów, jako dodatek wzbogacający. Producenci stosują w tym celu różne formy błonnika: składniki rozpuszczalne i nierozpuszczalne, wysoko- i niskocząsteczkowe, oporne skrobie i maltodekstryny.

Zawartość błonnika figuruje w Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r., w wykazie danych szczegółowych, których podawanie jest dobrowolne (art. 30 ust. 2). Również przepisy krajowe - Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 25 lipca 2007 (Dz.U.2007.137.967 ze zm.) – określa zasady podawania na opakowaniu żywności informacji o wartościach odżywczych, w tym o zawartości błonnika pokarmowego.  W świetle Ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 o bezpieczeństwie żywności i żywienia informacje dotyczące wartości odżywczej są obowiązkowe dla środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, a w odniesieniu do środków spożywczych powszechnie spożywanych – wówczas gdy w oznakowaniu, prezentacji albo reklamie tego środka jest podawane oświadczenie żywieniowe.

Pomimo braku obowiązku, informacje o wartościach odżywczych chętnie podawane są przez producentów - ze względów marketingowych - na zasadzie  dobrowolności Warto w tym miejscu zacytować artykuł 46 wspomnianej wyżej Ustawy, który mówi, że „oznakowanie środka spożywczego nie może :wprowadzać konsumenta w błąd”.

Uregulowania prawne i wynikające z nich ograniczenia, a z drugiej strony względy marketingowe uzasadniają celowość oznaczania zawartości błonnika w produktach żywnościowych. Dotyczy to zarówno przypadków gdy producent umieszcza na opakowaniu oświadczenia żywieniowe, jak również gdy chce podać informacje związane z wartością kaloryczną.

Pomocne w tym mogą być laboratoria J.S. Hamilton Poland, wyspecjalizowane w analizie żywności, pod kątem jej bezpieczeństwa i jakości.

Skład chemiczny błonnika pokarmowego

Precyzyjne określenie zawartości błonnika pokarmowego napotyka na trudności ze względu na różnorodny charakter jego składników.

Błonnik definiowany jest jako mieszanina polimerów węglowodanowych z co najmniej trzema jednostkami monomerów, które nie są trawione ani wchłaniane w jelicie cienkim człowieka i należą do następujących kategorii:

-  jadalne polimery węglowodanowe naturalnie występujące w żywności przygotowanej do spożycia,

-  jadalne polimery węglowodanowe otrzymane z surowców żywnościowych za pomocą środków fizycznych, enzymatycznych lub chemicznych, których korzystne efekty fizjologiczne potwierdzają powszechnie uznane dowody naukowe,

-  jadalne syntetyczne polimery węglowodanowe, których korzystne efekty fizjologiczne potwierdzają powszechnie uznane dowody naukowe.

Pełna treść artykułu: link

Autor:  Dr Stanisław Kmieciak – J.S.Hamilton Poland S.A.