Jedno z podstawowych zjawisk współczesnego świata, jakim jest globalizacja prowadzi do intensyfikacji kontaktów międzynarodowych, co kreuje zwiększone zapotrzebowanie na ponadnarodową regulację prawa. Przykładem może tu być wspólna inicjatywa FAO i WHO pod nazwą Codex Alimentarius. Kodeks (a w zasadzie Komisja Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO) powstał w 1963 r. i jest zbiorem przyjętych w skali międzynarodowej norm żywności, praktyk, zaleceń i wytycznych wykorzystywanych przez urzędowe służby kontroli, przemysł rolno-spożywczy oraz środowiska naukowe państw zrzeszonych.

Prace na forum Kodeksu z reguły nie należą do szybkich, łatwych, ani bezproblemowych. Wynika to przede wszystkim z globalnego charakteru tej instytucji - do której aktualnie należą 182 państwa oraz UE - rozbieżności lokalnych oraz regionalnych interesów, wreszcie odmiennych systemów prawnych poszczególnych członków. Jednym z takich przykładów, który od wielu lat wzbudza wiele dyskusji oraz polemik na forum komitetów kodeksowych jest przypadek raktopaminy.

            Raktopamina (chlorowodorek raktopaminy) jest używana jako składnik pasz w hodowli bydła i trzody chlewnej. W 1999 r. została wprowadzona po raz pierwszy do użytku głównie w chowie świń. Aktualnie stosowana jest w 26 państwach z pośród 182 krajów członkowskich KKŻ FAO/WHO, m.in. w USA, Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii, Brazylii, Meksyku, Peru i RPA. Celem stosowania raktopaminy u zwierząt zdrowych, jest spowodowanie wzrostu masy mięśniowej i tłuszczowej, a tym samym zwiększenie efektywności produkcji.

Unia Europejska od 1996 r. zakazała stosowania substancji z rodziny beta-antagonistów, do której należy raktopamina jako stymulatorów wzrostu. Sprzedaż mięsa uzyskiwanego ze zwierząt poddanych działaniu takich substancji jest również zakazana na terenie UE. Generalnie Unia nie popiera stosowania u zdrowych zwierząt stymulatorów wzrostu do celów innych niż terapeutyczne.

 Więcej w aktualnym numerze miesięcznika Bezpieczeństwo i Higiena Żywności.